Η στιγμή που περνά και χάνεται...

Μετά από χρόνια καταλήγω ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο! Είδα έρωτες που ήταν εις τον αιώνα των αιώνων, μετά να βρίζονται...είδα φίλους που ήταν σαν αδέρφια, να μαλώνουν....είδα συνεταίρους σε δουλειές που ξεκίνησαν ένα μικρο μαγαζάκι, όταν έπιασαν την καλή ήρθαν στα χέρια...είδα αδέρφια, να σκοτώνονται για ένα χωράφι... είδα ότι τίποτα όσο και να φαίνεται αιώνιο τελικά να μην είναι. Ο χρόνος είναι σαν την θάλασσα αλλοιώνει τα πάντα και η στεριά είναι οι άνθρωποι...τίποτα δεν παραμένει όπως ήταν.
Κάποιοι μου είπαν να μην σταματήσω να γράφω στάτους γιατί τους δίνω χαρά ,λύπη, προβληματισμό η καμιά φορά την λύση που έψαχναν αλλά δεν είχαν φανταστεί... θα συνεχίσω σαν να είναι καθήκον μου.
Για όλους αυτούς αλλά και για τους υπόλοιπους αφήνω ένα τραγούδι. Η ζωή είναι πραγματικά μικρή , ο χρόνος τρέχει γιαυτό μην θεωρήσετε ποτέ κάτι δεδομένο, αιώνιο αναντικατάστατο... θα απογοητευθείτε πριν ανοιγοκλεισετε τα μάτια σας γιατί τόσο κρατάει μια ζωή........................... όσο μια στιγμή! D.Misios ™